Αχανείς ακτές με όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, μισοβυθισμένες αρχαίες πολιτείες, πελώρια κύματα, γυμνόστηθες τουρίστριες, ιαματικές πηγές και ψιλή χρυσή άμμο. 

Η χρωματική παλέτα της Κω είναι ιδιαίτερα πλούσια, οπότε δεν θα μείνεις παραπονεμένος. Αν δεν θες να απομακρυνθείς από το κέντρο -που είναι η πιο κατάλληλη επιλογή για διαμονή, μιας και είναι κοντά σε όλα- προτίμησε την παραλία της Λάμπης. Άκρως τουριστική και οργανωμένη μοιάζει με… ζωντανό δειγματολόγιο για tattoo, αφού οι βορειοευρωπαίοι τούς έχουν αδυναμία.
Σε κοντινή απόσταση, μετά το Ψαλίδι, αφού χαζέψεις τα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα που μοιάζουν «φυτεμένα» στο νησάκι μου, βρίσκονται οι Εμπρός Θέρμες -οι πίσω είναι προσβάσιμες μόνο με σκάφος. Απόκρημνα βράχια με «σφηνωμένες» συκιές και κατσίκια ελευθέρας βοσκής σε οδηγούν σε αδιέξοδο. Αν κατηφορίσεις το χωματόδρομο, θα αντικρίσεις μια παραλία γεμάτη ψιλό βότσαλο και μια καντίνα για τα απαραίτητα. Λίγο πιο πέρα θα δεις κάμποσες ηλικιωμένες Γερμανίδες ανάμεσα στις καυτές φυσαλίδες των ιαματικών λουτρών να αναζητούν την… αιώνια νεότητα.
Σε απόσταση 12 χλμ. από την πόλη θα συναντήσεις τη ρηχή αμμουδιά του Μαρμαριού και το Τιγκάκι -αμφότερες προσφέρονται για οικογένειες με μικρά παιδιά. Παρότι, είναι «λαβωμένες» από την τουριστική ανάπτυξη, τα διάφανα νερά τους θα σε κάνουν γρήγορα να το ξεχάσεις. Αν σε… ενοχλεί το μαγιό σου, πηγαίνοντας προς τις αλυκές με τα φλαμίνγκο (!) στο Τιγκάκι, θα δεις ένα off the record σημείο συνάντησης γυμνιστών.
Μαρμάρι

Τιγκάκι 

Όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο, θα ανακαλύπτεις ένα προς ένα τα… γαλάζια διαμάντια της Κω. Στο Μαστιχάρι, 30 χλμ. από την πόλη, αν ακολουθήσεις την ταμπέλα προς τα ξενοδοχεία, θα φτάσεις στο Ταμ-ταμ, ένα στέκι των 90s που ακόμα μαζεύει κόσμο -κυρίως ντόπιους- στο beach bar δίπλα στη ρηχή αμμουδιά, αρκεί να μην φυσάει βοριάς.
Μαστιχάρι

Ακολουθεί η Καρδάμενα
Μοιάζει με αγγλική αποικία που παραλαμβάνει ορδές εφήβων από το αεροδρόμιο και τους «κλειδώνει» στα τεράστια all inclusive ξενοδοχεία της για να πίνουν ανενόχλητοι μέχρι τελικής πτώσης. Παρ” όλα αυτά, τα 6 χλμ. σιμιγδαλένιας παραλίας δεν είναι ανάξια λόγου.
Περνώντας τη διασταύρωση προς αεροδρόμιο και τα πολλά στρατόπεδα στη μέση του πουθενά, θα δεις ταμπέλες που αναγράφουν λέξεις όπως Καμήλα, Paradise και Ψηλός Γκρεμός. Η πρώτη είναι η αγαπημένη μου και χαρακτηρίζεται για τα παγωμένα, κρυστάλλινα νερά της, τις λιγοστές ομπρέλες (?6 το σετ) και την κοσμοπλημύρα από Ιταλίδες. Θα την απαθανατίσεις και θα τη φέρνεις στο μυαλό σου τα χειμωνιάτικα πρωινά στο γραφείο. Πίστεψε με, πιάνει…
Το Paradise -όνομα και πράγμα- είναι ιδανικό για banana, tubes, jet ski και συγκεντρώνει νεαρόκοσμο και ντόπιους, οι οποίοι αράζουν κάτω από τους κέδρους που φτάνουν ως την αμμουδιά. Αν είσαι δεινός surfer, ακολούθησε τις πινακίδες προς Λιμνιώνα και θα έρθεις αντιμέτωπος με τεράστια κύματα σε πολύ ρηχά νερά, ιδανικά για βουτιές.
Φτάνοντας στην άκρη του νησιού κι αφού έχεις διανύσει 43 χλμ., προσεγγίζεις την Κέφαλο, το Καμάρι, που θα σε κερδίσουν με τα γαλήνια νερά τους, και το νησάκι Καστρί. Τέλος, αν έχεις διάθεση για μια οff road εμπειρία, οδήγησε ακόμα 4 χλμ. ως το ακρωτήριο Ζηνί και τον Αγ. Θεολόγο -για μυημένους στο extreme- και η άγρια ομορφιά του τοπίου θα σε ανταμείψει με το παραπάνω.
Καμάρι